Wonder- Mucize Film Yorumu

Zorlu bir mücadele veren herkese karşı nazik olun ve insanların aslında nasıl biri olduğunu görmek istiyorsanız tek yapmanız gereken bakmak.

  Bir ara hatırlarsanız Pegasus Yayınları’ndan çıkan Mucize kitabı oldukça popülerdi. Okuyacaktım ama bir türlü okuyamadım. Bugünde aklıma geldi bari filmini izleyeyim dedim. İyi de yapmışım. Bu arada her öğretmenin izlemesi gereken filmler listesi yapmayı düşünüyorum. O listede bu film de yerini alacak, bunu şimdiden söyleyebilirim. Film yüzünde doğuştan bir farklılık bulunan Auggie'nin hikayesini konu alıyor. Ama bunu yaparken çok güzel bir hikaye işleme yöntemini kullanmışlar. Sadece Auggie'ye odaklanmak yerine arkadaşı, ablası gibi hayatındaki kişilerin bakış açısından da bakmışlar olaylara. Filmde en hoşuma giden şeylerden biri işte bu şekilde farklı pencerelerden olaylara bakmaktı. Çünkü bir kişi herhangi bir özel hastalığa sahip olduğunda bundan yalnızca o değil, dolaylı da olsa çevresindeki herkes etkileniyor.

  Filmin diğer iyi bir yönü de çok güzel empati yaptırması. Kendimi Auggie'nin yerine koymaya çalıştım. Bu yüze sahip olmayı o seçmedi. Buna rağmen insanların ona kaba davranışlarını izlemek gerçekten içimi burktu. Çocuklar yeri gelince malesef bir yetişkinden daha acımasız olabiliyor. Çocuk işte, çoğu zaman aklına ilk geleni söylüyor. Filmde Auggie'nin yüzündeki farklılık yüzünden dışlanması, kötü sözlere maruz kalması bunu destekler nitelikteydi. Filmin vermek istediği mesaj çok anlamlı. Hatta bir aile filmi havası var. Yeri gelince hüzünlendiren yeri gelince gülümseten sıcacık bir filmdi. İyiki izlemişim diyorum. Zaten oyunculuklar falan da çok güzeldi. Yıllar önce izlediğim Room filminde yıldızı parlayan çocuk oyuncu Jacob Tremblay'i bu filmde izlemek yine çok güzeldi. Böyle filmler seçerse bu çocuğun önü açık onu diyeyim. Julia Roberts'ın onun annesi rolünde olmasını da çok sevdim. Bu ikili özellikle aşağıdaki sahnede gözlerimi doldurdu.

Belki de aslında o kadar da sıradan değilimdir. Belki başkalarının düşüncelerini bilseydik hiç kimsenin sıradan olmadığını fark ederdik.

 Malesef dış görünüş insan ilişkilerinde çok belirleyici bir etken oluyor. Kendi okul yıllarımı hatırlıyorum da güzel olan kızlar ya da yakışıklı olan erkekler nedense hep sınıfın en popülerleri olurdu. Arkadaş edinmek için ekstra bir çaba edinmelerine hiç gerek yoktu. Çünkü herkes onlarla arkadaş olmak isterdi. Güzeller kümesine girmeyenler hep bir şekilde farklı bir yönüyle ortaya çıkmak zorunda kalıyor bazen de çıkamıyor. Hele de yüzünde bir “kusur” varsa işi çok daha zor oluyor. Halbuki düşününce ne kadar saçma. Bir insanın “güzel” veya “çirkin” olması onun seçimi değil. Keşke insanlar biraz daha birbirlerini iç dünyasına göre yargılasa, her şey ne kadar kolay olurdu. Malesef bir insana baktığımızda onu ilk olarak dış görünüşüyle yargılıyoruz. İçi daha önemli diye ezberden konuşsak da çoğu zaman dışını beğenmediğimizin içiyle ilgilenmiyoruz. İnsanda estetiği arama duygusu olduğuna inanıyorum ama bunda aşırıya kaçmak da çoğu insan için hayatı zorlaştırıyor. Neyse çok çenem düştü yine. Sonuç olarak iyi filmdi, izlenir.