Boşluk Hissi | İç Dökmece

 Herkese Merhaba,
Bu sefer bir yorumla değil de ufak bir iç döküşle geldim.Neden bilmem  aniden içimden bunları yazmak geldi. Hem ara sıra neleri atlattım diye açıp okurum buraları. Neyse uzatmadan mevzuya gireyim. Şöyle ki  bu Haziran'da mezun oldum ama bunu yeteri kadar idrak edemedim. Çünkü 28 Temmuz'a kadar KPSS yüzünden ders çalışmam gerekiyordu. Öyle de yaptım zaten. Sınav bitti sonuçlar açıklandı ki bunları zaten ayrı bir yazıda yazacağım için burada bahsetmeyeceğim.

  Şu son bir senede ne düzgünce bir yere gidebildim ne arkadaşlarımla doyasıya buluşabildim. Buluştuğumdaysa bunun hakkım olduğunu bilsem de istemsizce bir vicdan azabı çekiyordum. Kitap okuyamıyordum ve canım kitap okumak istiyordu. Okunacaklar listemi dolduruyordum kafamda.
Beni heyecanlandıran bir sürü dizi film çıktı. Ah şunlar bir bitsin hepsini izleyeceğim diyip duruyordum. Bir kerecik diyordum ya sadece bir kerecik şöyle canım ders çalışmaktan değil de boş beleş olmaktan sıkılsa keşke. Canım çok sıkılıyor diye mesaj atan arkadaşıma onun yerinde olmak istediğimi ve içinde bulunduğu durumun ne kadar güzel olduğunu söyleyip elindekilerin kıymetini bilmediğini söylüyordum.

  Özellikle yaz dönemi ders çalışmak tam bir işkenceydi. Herkes tatil yapar hayatını yaşarken ben acaba hangi konulardan soru geleceğini,ya sınavım kötü geçer de seneye bir daha bu işkenceyi çekersem ya işsiz kalırsam diye düşünüyordum. Başkalarının hayatlarıyla kendi hayatımı kıyaslayıp duruyordum.

Sonra sınava da girdim ama nasıl bir telaşla -o bu yazının konusu değil.- Sınav da bitti tam rahatladım derken eve ustalar geldi,misafirler geldi gitti. Ağustos ayı da bir şekilde tantanalarla geldi geçti. Ben yine sınav bitse de rahatlayamadım. Sanki ev ustaların da biz orada konaklıyormuşuz gibi bir durum içindeydik. Yine kafamda "Ah şu ustaların da bir işi bitsin, neler neler yapacağım."gibi planlar kuruyordum.

 Neyse artık her şey iyi güzel. Dediğim gibi şu an  hem mezun oldum hem de sınavı atlattım. Artık serbestim.  Tam bir senedir hayalini kurduğum özgürlüğe sahibim. Ne sınav kaldı ne gidebileceğim bir okul. 1 ay sonra ustaların da işi bitti.

 Artık özgürdüm.
Canım ne isterse onu yapacaktım.
Yaptım da zaten.
Birkaç gün böyle geldi geçti. Ancak belli bir zaman sonra içinde bulunduğum durumun pek de iç açıcı olmadığını annemin ağzından dökülen şu cümleyle fark ettim: "Keşke zamanında yüksek lisansa başvursaydın, bak şimdi boşsun, bir şeylerle oyalanırdın ."
Günlerimi boşa geçirdiğim o an dank etti.  Aslında istediğim şey bu değildi.

Şu an ne yapmak istiyorum peki? Hiçbir şey. Keyif aldığım şeyleri bile aslında kendime bir uğraş bulmak için yapıyorum. Sanki her gün birbirinin aynısı. Sabah gözümü açmak için bir sebep yok.Yani gerçekten bravo. Muhteşemim.Youtube'dan İngilizce serisine başladım. Üç gün sonra onu da boşlamaya başladım. Bu seferde neden içimden gelmiyor diye kendime sinirleniyorum. İstediğin bu değil miydi? Sanırım değildi. Eğer yapacak bir uğraşın, bir amacın varsa o zaman diğer şeylerin önemi artıyor. Bunca zaman bir çok şeyden mahrum kalınca onu gözümde aşırı derecede büyüttüm. Elde edince de "Bu muydu?"yani durumuna geldim.

Elbette ders çalışmaktan kurtulduğum için mutluyum. Çok sıkıntılı bir süreçti. Sadece kendime yeni meşguliyetler bulmam gerekiyor. Belki içinizden bunu mu dert ettin diyorsunuz. Haklısınız, en kötü derdim böyle olsun değil mi ama? Ama ister istemez bu boşluk hissi insanı içten içe yiyor, ara sıra batıyor bazı şeyler. İnsan bir değişiklik, bir macera arıyor kendine. 

Öyle işte.
Başınızı ağrıttıysam, sürçü lisan ettiysem affola.
Görüşürüz inşallah.