Yıkıkların Dizisi: My Mister Dizi Yorumu ve Replikleri

  My Mister, sustukları içinde büyüyenlerin, yaşarken ölenlerin, ezilenlerin, hor görülenlerin, hak ettiği hayatı bir türlü yaşayamayanların dizisi. My Mister'ı sadece gerçek yıkıklar anlayabilir. O yüzden yıkık olmayıp kendini yıkık sananlar off hadi abi hadi ya çıkın blogdan. Kabul giriş çok arabesk oldu. Umarım kolunuza faça falan atmıyorsunuzdur.😂
  Hakkında bir tane bile olumsuz yorum okumadığım bu diziyi gerçekten çok merak ediyordum ama diyordum ki KPSS bitsin de öyle izleyeyim. Sonra baktım ki geçenlerde dizi yine ödül almış dayanamayıp izledim. Bir de o zamanlar Mr.Sunshine izlediğim için ödülleri My Mister aldıkça nasıl sinir oluyordum. Meğer boşuna ödül almıyormuş dizi. Neyse, sınav bitince de yorumunu gireyim dedim ve işte şu an bu yazıyı okuyorsunuz.
 Sırf popüler olduğundan üst üste çok fazla güncel, yeni çıkan dizi izlemiştim ve hepsi de fos çıkmıştı. Onları izleyeceğime keşke bu diziyi izleseymişim diyorum.İşte bunlar hep ön yargı. Başroller arası yaş farkına ve adamın IU ile çift olarak yakışmamasına bakarak aşırı ön yargılı davranıp diziyi izlememiştim. ( kafamı nerelere vuram?)

My Mister Konusu
 Konusunu direkt söyleyeyim. 40 yaşında bir adam ile 20 yaşındaki bir kızın yaşam mücadelesini verirken yollarının kesişmesi ve birbirlerini iyileştirme sürecini ele alıyor. Aslında çok daha fazlasını barındıran bir dizi ama en kısa yoldan böyle anlatabilirim. (Dizilerin konusunu yazmak en üşendiğim kısım olur.)

My Mister Hakkında Genel Yorumum

  1.Kore dizileri arasında izlediğim en farklı dizilerden biriydi. Klasik bir Kore dizisi gibi değildi. Biraz daha psikolojik yanı ağır basan, sahne geçişlerinde farklı teknikler kullanılan, birtakım gerçekleri ortaya seren çok gerçekçi bir diziydi.

 2. Çoğunlukla dramatik ve psikolojik yönü ağır basan bir dizi olduğundan biraz boğucu bir havası olabilir. Olsun, ben bunu da sevdim. Çünkü dizinin atmosferi çok iyiydi. Yani sahnenin duygusuna göre kullanılan açık ya da koyu renkler, müzikler, mekanlar... Evet bazen boğucu olabiliyordu ama o sahnenin gerektirdiği bu ise ne yapacaksın ki başka?

3. Hüzünlü bir sahne hakkını vererek çekildiyse ağlamak benim için gayet normal. Ama daha önce mutluluktan bir dizide hiç ağladım mı? İnanın hatırlamıyorum. My Mister beni yeri geldi mutluluktan ağlattı. Bu kaçıncı seviye?

4.Karakterlerin her birinin bir derinliği ve vermiş olduğu bir mücadele vardı. İşte bu hikayeler beni çok etkiledi. Mesela bir karakterin bir olay karşısında verdiği bir tepki var ve ne hissederek, ne amaçla öyle bir tepki verdi o kadar iyi anlıyordum ki bu bazen bende ağlama isteği uyandırıyordu.Park Dong Hoon karakterine aşık olmakla birlikte yan karakterler bile çok derindi.

5. Nasıl oluyor anlamıyorum ama dizide hem hiçbir olay yokmuş gibiyken hem de bir sürü olay oluyor gibi. Bu da My Mister'ın kendine has olay örgüsüyle ilgili olan bir şey.

6 .Diğer dizilerde Kore, hep hayallerin ülkesi gibi gösteriliyor. Hatta çoğu kişi Kore kültürünün etkisinde kalarak oradaki insanları kafasında çok ulaşılmaz bir noktaya koyup oraları gidip görmek istiyor. Mesela ilk defa ben My Mister'da Kore'nin gerçek yüzünü gördüğümü düşünüyorum. Yani tamam ülkeyi yerin dibine sokup çıkarmadılar ama bazı gerçekleri göstermeyi de ihmal etmediler. Mesela sırf para için evlerin o kadar da sağlam yapılmadığı belirten, Kore'deki insanların çok fazla içki ve sigara içtiğini gösteren, insanların işten çıkarıldıklarını ve iş bulmanın zorluklarını anlatan, toplum yapısındaki aksaklıkları gösteren bir diziydi. Bu yüzden çok daha gerçek hayattan bir kesit izliyormuş gibi hissettim.

7. Bir dizide aradığım en önemli kriter: İnsanı her yönüyle ele almasıdır. Kötülerin saf kötü olduğu, iyilerin aşırı iyi olduğu dizileri sevmiyorum. Çünkü böyle bir dünya yok.Mesela bunu My Mister çok güzel yapıyor. Diziyi izlerken asla kabul edilemez bir kötülük yapan, "adi pislik" dediğim bir karakterin sonradan öyle bir yönünü gösterdiler ki içim cız etti.

8. Seyirciyi aptal yerine koymayan bir diziydi. Normal bir dizide bir olay varsa bunun her aşaması tek tek gösterilir. Bu dizide ise çıkarım yaparak o sonuca ulaşmanız bekleniyor. Yeni bir sahnede, yarıda kesilen sahnede ne olduğunu anlıyorsunuz. Seviyorum böyle dizileri.

9. Dizideki arkadaşlık, kardeşlik ve aile kavramı çok güzel işlenmişti. Bu bakımdan Korelileri bize benzetiyorum. Hatta gelin kayınvalide elti ilişkisi bile bizim Türk aile yapısına benziyordu. Bu yüzden diziye ayrı bir sempatim var.

10. Aşk teması dizide çok farklı bir şekilde işlenmiş.Senarist bence bu bakımdan ortaya çok özgün bir hikaye çıkarmış. Bu kısma spoilerlı kısımda daha detaylı değineceğim için kısa kesiyorum.

11. Ya bir de dizide sürekli bir metro sahnesi olması benim çok hoşuma gitti. Aklıma hep bizim üniversiteden kızlarla staja giderken metroya binişimiz geldi. Gerçekten eğer bir yol arkadaşınız varsa metroya binmek çok efsane bir şey. Metro kalp ben. Bir de metro dizilere ve filmlere çok başka bir hava katıyor. Bir yönetmen olsam mutlaka metroda çekim yapardım ben.

Karakter İncelemeleri

Park Dong Hoon- Lee Sun Kyun

  Sürekli bir şeyleri alttan alan taraf olmanın zorluğu, sen fedakarlık yaptıkça insanların artık bunu senin vazifen sanması, saçma sapan insanlara mecburen katlanmak zorunda kalmak, susmak ve hep içine atmak ama konu ailen ve sevdiklerin olunca içindeki gizli özü açığa çıkarmak... Lee Sun Kyun, Park Dong Hoon karakteriyle bizim gibi gerçek yıkıkların hayatını mükemmel bir oyunculukla sergiledi. Bence dizinin yıldızı IU falan değil, açık ara Lee Sun Kyun'du. Bu nasıl bir karakter, nasıl bir bağ kurarak izledim anlatamam! Günlük hayattaki silik ya da sessiz sedasız işinde gücünde olan bir insanın bir dizinin nasıl baş karakteri olabileceğini hayranlıkla izledim. Sanki hep böyle bir karakteri beklemişim gibi... Ve Park Dong Hoon rolü kesinlikle Lee Sun Kyun'dan başkasına yakışmazdı. Bu kadar oyuncu karakter bütünleşmesi zor olur.
  Dong Hoon'un aslında farklı rolleri vardı. Bir eş, bir ortanca kardeş, iş yerindeki bir çalışan, bir arkadaş ve en önemlisi bir insan olarak... Karısı iş yerinden nefret ettiği adamla onu aldatıyordu. Evin işi olan tek çocuğu, kardeşlerine maddi manevi destek olmaya çalışıyor bir yandan. Annesi onun terfi etmesini bekliyor. İş yerinde okuldan hiç sevmediği bir adam patronu ve işten onu çıkarmak için sürekli uğraşıyor. Hep başkaları için yaşıyor, kendi ne istiyor hep arka plana atmış durumda. Sürekli psikolojik bir baskı altında.Ve gerçekten diziyi izlerken aynı aşağıdaki gif gibi destek verme isteği uyandırıyordu bende.

  Her şeyi geçtim, bu nasıl bir ses tonu? Ses tonu ne kadar önemli bir şeymiş, adam her konuştuğunda bunu bir kez daha idrak ettim. Zaten Park Dong Hoon, Lee Ji An tarafından  gizlice dinleniyor olduğundan bazen Ji An perspektifinden sadece sesini duyuyorduk. Adam sesiyle oynuyor arkadaşlar. Olamaz böyle bir şey. Bazen derin iç çekişler, bazen öfkeli solumalar, bazen bıkkınlıkla oflamalar... Ve gerçekten onu anladığımı hissettim.

  Dizinin ilk tanıtımını gördüğümde "Bu adam ne ya? Hiç IU'nun yanına olmuş mu?" demiş ve bu yaklaşımımdan dolayı diziyi izlemeyi bile düşünmemiştim. O kadar alışmışım ki genç, yakışıklı, artistik hareketler yapan erkek başrollere, sanırım bu orta yaşlı çirkin adama ön yargıyla yaklaşmışım. Karakter dünyasının derinliklerini gördükçe adama hayran kaldım. Ve tipsiz dediğim adam bana karizmatik gelmeye başladı. İşte bir kez daha gördük ki bir insanı güzel yapan onun karakteri aslında.

Not: Ergenler gibi diziyle gerçek hayattaki adamı karıştırır hale gelmiş olmalıyım ki  adamın normal fotoğraflarını gördüğümde "Bu ne hal, kendine gel sen  Park Dong Hoon'sun." demişliğim vardır.

Lee Ji An - IU

 IU kendini bu diziyle inanılmaz geliştirdi ve kariyerinde önemli bir işe imza attı. Moon Lovers'taki oyunculuğunun üstüne kat kat eklemiş. Oynadığı Lee Ji An karakteri gerçekten çok zor bir karakter. Çocukluğundan beri öyle şeylerle mücadele etmiş ki kız artık hissizleşmiş, gözyaşı bile akıtamıyor. Yüz ifadesi buzdan bir cam gibi, sabahtan akşama kadar robot gibi çalışıp para kazanmaya çalışıyor. Çalışıp kazandığı para da borçlu olduğu tefeciye gidiyor. En acısı da sürekli şiddet görmesiydi. Artık hiç kimseden ve hiçbir şeyden beklentisi kalmamış bir halde. Hayatta kalmak için gerektiğinde kötülük de yapıyor. Kısacası kız nasıl insan olunur onu unutmuş. Park Dong Hoon'u tanıdıkça zamanla değişmeye başlıyor. Ve bu değişim dizide ilmek ilmek işlenmiş. Hiçbir şey bir anda hop diye olmuyor. Geçiş aşamaları güzel yedirilmiş dizinin geneline.

Park Sang Hoon

Büyük abi... Dizide en sempatik bulduğum karakterdi. 40'lı yaşlarında işinden atılması ve işsizliğin getirdiği aile bunalımını her daim üzerinde taşıyordu. Bilirsiniz evin en büyük çocuğu olmanın bazı sorumlulukları vardır. Gerçi hiçbir kitapta yazmaz bu ama evin en büyüğü kimse genelde herkesin ondan bir beklentisi olur. Ancak ondan çok Park Dong Hoon evin abisi gibiydi. Tabi Sang Hoon'un zoruna gidiyordu bu. Kardeşlerine kol kanat gerememesi canını acıtıyordu. Ailesinin başına gelen her kötü olaydan dolayı kendini sorumlu tutuyordu ve bunun için ağlıyordu. 

Ağlarken de o kadar tatlı oluyordu ki kıyamam ya! En küçük kardeşinin de onun her ağlamasına sinir olması üzüntülü bir sahnede bile beni güldürüyordu. Bence Sang Hoon, 40'lı yaş bunalımını çok iyi gösterdi. 20'li yaşlarda bir insan olarak 45 yaşındaki bir insanın bunalımını izlemek sıkıcı olabilirken ben hiç sıkılmadım.

Ki Hoon

  Evin en küçük ve abisi gibi işsiz kardeşi. Zamanında ünlü bir yönetmenken dibe vuruşunu ve geçirdiği bunalımını izledik. Ki Hoon, en küçük kardeş olmanın gerektirdiği bir davranış hali olsa gerek abilerine biraz naz yapıyordu. Özellikle büyük abisine bakıp sinir olması, çok çabuk öfkelenmesi, zor sakinleşmesi ona has özelliklerdi. Her ne kadar saf ve alık o oyuncu kızla olan ilişkisini hiç beğenmesem de genel olarak hep beni gülümseten bir karakterdi. Hele tasvip etmediği davranışlara ve kişilere karşı tiksinme bakışı atıp "Iyyyyşşşşşş" demesi beni benden alıyordu.

Arkadaşlar bundan sonra spoilerlı inceleme yapacağım. Buraya kadar bile zor spoiler vermeden yazdım. Diziyi izleyenlerle yazıya devam etmek istiyorum.

My Mister Spoilerlı Yorum

  Ji An ile Kwang Il arasında tuhaf bir ilişki vardı. Aslında çocukken babası Ji An'ı dövdüğünde ona yardım eden iyi bir çocuktan Ji An'ı döven kötü bir çocuğa dönüşü de çok önemli bir detaydı. Babasını öldürdüğü için hem ondan nefret ediyor hem de aslında bir yerde haklı olduğunu bilip hala içinde bir yerlerde Ji An'ı seviyor. Böyle bir ikilemde kaldığı için de kendinden nefret ediyor. Evet kötü bir çocuk, evet Ji An'ı her dövdüğünde ondan nefret ettik ama kabul edin: Karanlığının içinde bir parça da olsa aydınlık vardı.

  Mesela aklımda şöyle bir etkileyici sahne kalmış. İşte bu bir gün babasının öldüğü gün içmiş içmiş yine Ji An'ın evine gelmiş, hırsını ondan çıkarıp yine dövüyor. Sonra birden bir sahne: Ji An evin eşiğine oturmuş Dong Hoon'un ona "Sen iyi bir insansın." dediği kaydı başa sarıp sarıp dinliyor. Tabi o anda duygular sel, gözler yaşlı,tüyler diken diken. Düşünsenize o an kendini korumak için hayatı sana zindan eden adamı öldürüyorsun, bir de bu yetmezmiş gibi kendini kötü hissediyorsun. Neyin suçu neyin cezası bu? Ne kadar zor bir durum bu!

 Ji An'ın tefeciden sürekli şiddet gördüğünü öğrenen Dong Hoon'un gidip tefeciyle konuşma sahnesi ve sonra da dayak yemesi en önemli sahnelerden biriydi. Onların dinleyen Ji An'ın dizide ilk kez duygusal bir tepki gösterip ağlaması da dizideki kırılma noktalarından biriydi. Düşünsenize o kadar şiddete bile tek başına dayanırken ilk kez hayatında biri onu korumak için bir şey yapınca çocuk gibi yere çöküp ağladı. Çok anlamlı bir sahneydi.

 Dong Hoon tefeciyle kavga ettikten sonra ki genelde dayağı o yedi. Şimdi düşündüm de normal bir dizide olsa Dong Hoon,tefeciyi öyle bir döverdi ki adam kızın yanına bir daha yaklaşamazdı bile. Ancak My Mister dediğim gibi gerçekçi bir dizi. Dong Hoon gibi kibar ve orta yaşlı bir adamın o çocuğa karşı pek bir şansı yoktu.

 Neyse sonra kardeşleri ve arkadaşlarının Dong Hoon'un yüzünün halini görüp hep birlikte sinirlenmesi ama özellikle Ki Hoon'un ortalıkta afedersiniz deli dana gibi öfkeden koşturması beni güldürdü. Ama bir yandan da o kadar hoşuma gitti ki tüm mahallenin böyle sımsıcak bir dayanışma içinde olması ve birbirine bağlı olması.

  Karısının Dong Hoon'u aldattığını öğrendiğimden beri hep acaba Dong Hoon bunu öğrendiğinde nasıl yüzleşecekler diye merak ediyordum. Ancak cidden böyle bir sahne beklemiyordum.  Dong Hoon sen bu dünya için biraz fazlasın. Senin aldatan bir kadına karşı kızarken bile o kadar naifsin ki... Onun yerinde başkası olsa ohooo!
  Durum o kadar vahim ki. Adam karısının onu aldattığını öğreniyor ama karısı onun bildiğini öğrenir de yüzüne bakamaz hale gelir diye ve belki de bu gerçekle yüzleşmek istemediği için bilmiyormuş gibi davranıyor. Karısı adamın öğrendiğini ama bilmiyormuş gibi davrandığını öğreniyor ve ağzından çıkan "Özür dilerim "cümlesiyle her şey ortaya dökülüyor. Evet ben de Dong Hoon'a kızıyordum yahu şu kadına haddini bildirsene, niye bilmiyormuş gibi sineye çekiyorsun diye? Ancak dedim ya Dong Hoon, çok derin bir karakter. Susarken bile aslında çok şey anlatıyor. Anlayabilene...
Videoyu koyayım da tekrar izlemek isteyen olur belki, öyle de düşünceliyim.

  Öfke patlaması geçirip kapıyı yumruklaması sonra karısı gibi yere çöküp o acı çeken ses tonuyla kendini ne kadar değersiz hissettiğini anlatışı der susarım. İçimiz parçalandı burada resmen. 

  "Neden yaptın? Neden onunla olmak zorundaydın ?Neden o? Bunu nasıl yaparsın ? Neden yaptın? Neden? Sen Ji Seok'un annesisin. Onun annesisin. Beni o pislikle aldattığın an ölümümü ilan etmiş oldun. Böyle bir muamele görmemin önemli olmadığını düşündün çünkü. Ne kadar değersiz olduğumu ve ölüp gitmem gerektiğini söylemiş oldun.
  Diyelim ki ben de sorun vardı.Elimden geleni yapmaya çalıştım. Diyelim ki boşanmak istedin.Ama neden onunla aldattın? "

  Bir de bu sahnede sevdiğim bir diğer şey araya başka küçük sahneleri koyarken flashbacklerle bu sahneye geri dönülmesi bence sahneyi çok etkileyici yapmıştı. Hikaye anlatıcılığı ne kadar önemli bir kez daha anladım.

  Ulan her şeyi geçtim, bu adam aldatılır mı be? Adam ev işi yapıyor, eve her gelmeden önce alınacak bir şey var mı diye arayıp soruyor. Tamam Dong Hoon'un evlilikte bazı hataları olduğunu düşünüyorum ama yine de istemiyorsan boşan kardeşim. Dong Hoon anlayışlı adamdır, al karşına konuş olmuyor boşanalım de. Aldatmak nedir? Üstelik onun iş yerinden düşmanıyla resmen. Dong Hoon öğrenmese nolcaktı peki ya da o adamın seni önemsemediğini öğrenmesen, hiç pişman olmadan aynı yolda ilerleyecek miydin? Yani illa gelip birinin yüzüne gerçekleri mi haykırması lazımdı?

 Kadına tek hak verdiğim nokta Dong Hoon'un onunla pek iletişim kurmaması, sanki evde karısıyla değil de yarı samimi olduğu bir arkadaşıyla yaşıyor gibi ya hiçbir şeyden bahsetmiyor ya da çok yüzeysel anlatıyor. Tabi Dong Hoon karısı onu anlamıyor diye mi böyle yoksa yapısı böyle olduğu için mi orasını ben de çözemedim. Fikri olan varsa yorumlarda bekleriz. Geçenlerde bunla ilgili bir tweet gördüm hatta ve bana bu durumu anımsattı. Buyrunuz:

  Ancak onun dışında karısının adamın ailesinden ve arkadaşlarından uzaklaşmasını beklemesini çok aptalca buluyorum. Bir kere Dong Hoon'un ailesinin hepsi iyi insanlar ve bir aile sıcaklığı var. Sen de katılsana onlara ne diye Dong Hoon'u sevdiği insanlardan koparmaya çalışıyorsun? Evlenirken haberin yok muydu ailesine ne kadar düşkün olduğundan? Hayır bir de eşinin ailesi de kadına çok saygı duyuyor işinde başarılı bir avukat olduğu için.  Aptal, Dong Hoon'la çok mutlu olabilir ve onu da çok mutlu edebilirdin, aptal!

Konuş Ki Hoon, biz söyleyemiyoruz sen söyle.

  

  Daha sonra Ki Hoon'un abisinin aldatıldığını öğrenip öfke patlaması geçirmesi, Sang Hoon'un hepsi benim yüzümden diye ağlaması yine kardeşlerin arasındaki derin bağı gözler önüne serdi. Üçünün toplanıp konuşması, o sıra söylenen sözler beni ağlattı gerçekten. Hatta bence bu sahne dizide en etkileyici sahnede ilk üçe girer.
  Bu sahnede beni en çok etkileyen ise Dong Hoon'un aşağıdaki şu repliğiydi. Böyle ölmedik Dong Hoon füze atsaydın.

  Şuna da değinmeliyim ki dizi boyunca sürekli şirkette güç savaşları izlemiştik. Sonunda Dong Hoon'un terfi almasıyla çok sevindim. Bir de şirketteki herkesin çok sevinip onla kucaklaşması falan gözlerimi doldurdu. Sonunda adam hak ettiği yerde dedim.

  Gelelim Ji An'ın ortadan kayboluşuna... Ben Dong Hoon, Ji An tarafından dinlenildiğini öğrenince ona çok kızar, konuşmaz falan sanıyordum ama neyseki böyle bir şey olmadı. Ne kadar anlayışlı bir adam dedirtti bir kez daha. Bu arada bu ikilinin arasında ne tür bir ilişki olduğu seyirciler arasında çok tartışmalı bir konu. Bayan Çokbilmiş olarak ben de fikrimi belirtmek istiyorum:

  Bana sorarsanız Ji An, kesinlikle Dong Hoon'u seviyordu. Aşkın da binbir türlü hali var. Bence biz dizilerde tutkulu bir aşk izlemeye alışık olduğumuz için ikili arasındaki sevgiyi adlandırmakta zorlandık. Birini sevmek ama ondan bir şey beklemeden ama hayatta hep iyi olmasını dilemek, birine değerli olduğunu hissettirmek, yanında olmak, onun başına kötü bir şey gelmesinden çok korkmak...Bunlar da aşka dahil değil mi yani?

Bence Dong Hoon da Ji An'ı seviyordu. Belki aralarında 20 yaş vardı ama birbirinin ruh eşiydiler. Zaten Ji An yaşadıklarından ötürü çok erken yaşta olgunlaşmış bir kız. İkisi eğer birlikte olsalardı gerçekten birbirini anlayan ve destekleyen bir çift olurdu. Ama gerçekçi olmak gerekirse de ortada yanlış bir zamanlama var,arada yaş farkı var, birtakım sorumluluklar var. O ikisi bu koşullarda bir çift olamazdı. İşte buna ağlanır. Yalnız Dong Hoon ne kadar efendi. Sonuçta yaşını başını almış bir adam için genç ve güzel bir kızın ilgisini almak hoşuna gidebilir ve mantığını hiçe sayıp yanlış ilişkiler içine girebilirdi. Karısının yaptığını yapabilirdi. Üstelik zaten kendi karısı tarafından aldatıldığını bilmek işini kolaylaştırabilirdi. Ama Dong Hoon farkı işte!

 Ji An'ın büyükannesi öldüğünde Dong Hoon ve arkadaşlarının tüm cenaze işini düzenlemesi peki? Resmen insanlık dersi gibiydi. Ji An her ne kadar her şeyin altından kalkan biri olsa da o üzüntüde bunu ayarlayamazdı. Canım ya nasıl da minnet dolu oldu onlara karşı. Keşke dünya hep böyle iyi insanlarla dolu olsa dedim izlerken. İzlerken kendimi Ji An'ın yerine koydum da gerçekten duygulandım.

  Ji An'ın sana bir kez sarılabilir miyim diyip Dong Hoon'la sarılması da yine ve yine duygulandığım bir sahneydi. Bir de böyle çekinerek sarılmaları yok mu cidden kötü oldum. Sonra Ji An'ın artık telefonundan dinleme uygulamasını sildiği ve artık Dong Hoon'un sesinin kesildiği sahne yine iyi düşünülerek çekilmiş bir sahneydi. O an Dong Hoon'un ayak sesleri, trenin sesi gittikçe yükselirken aniden sesin kesilmesi...

  Her şey çözüme kavuştuktan sonra Dong Hoon'un evde tek başına içli bir şekilde ağlaması yine etkileyici bir sahneydi. Özellikle önce ağlamamak için işlerle oyalanmaya başlaması, TV'yi açması falan ama yine kendini tutmayıp ağlaması... Bu sahne de seyirciler arasında farklı yorumlanan bir sahne: Peki ama Dong Hoon şimdi neden ağladı? Benim teorim şöyle ki bu lanet duyguyu iyi bilirim. Uzun bir süre sizi duygusal olarak yıpratan kötü şeyler yaşarsınız. Sanki hiç geçmeyecekmiş gibi gelir ama sonra bunları atlatırsınız, "Oh rahatladım." diyeceğinizi sandığınız anda sebepsizce bir ağlama isteği gelir insana. Nedenini ben de bilmiyorum belki o zorlu süreci hatırlamaktan, belki bunlar yaşanmak zorunda mıydı diye düşünmekten, belki duygusal rahatlığı yadırgamaktan... Ama işte insanın ağlayası gelir.
 Ve aradan 3 yıl geçer. Dizide artık canlı renkler kullanıldığı gözümden kaçmadı. Bir an yadırgamadım da değil hani.

Aradan yıllar geçtikten sonra ise her şey bayağı bir değişmişti. Dong Hoon kendi ekibiyle kendi şirketini kurmuş. Bir kez daha gururlandım. Yalnız olmayan bir karakter için gururlanmak... Şizofrenlik seviyem 9999. Karısıyla boşanmamış ama formalite evlilik gibi bir şey. Kadın oğlunun yanına yurt dışına gitmiş. İsterse uzaya çıksın ne diyeyim.

  Ji An artık iyi bir işe girmiş, arkadaş grubu var, güzel giyinen, bakımlı ve mutlu birine dönüşmüş, gözüne ışık gelmiş resmen. Sonra bir kafeye giriyor ve sesinden Dong Hoon'u tanıyor. Yalnız sesinden tanıması müthiş bir ayrıntıydı (gerçi o sesi kim olsa tanır.) Sonra ikisi ayaküstü konuşuyorlar. Dong Hoon'un gözlerindeki gurur parıltıları, Ji An'ın gözlerindeki ışık, minnet... Bir gün yemek yemek üzere sözleşip ayrılmaları... İkisinin de ayrı ayrı birbirinin arkasından bakması... Benim bu sahnede mutlu olmam gerekmiyor muydu? Ben naptım? Ağladım tabiki ama kabul edelim güzel bir final sahnesiydi. Böyle tebessüm ede ede ağladım resmen. Dizi bitti ben de bittim, içimde tuhaf bir burukluk,karmaşık duygularla kaldım. Of of!

Evet My Mister yorumunu da bitiriyorum böylece.  Melankolik, dram yönü ağır basan, derinlikli karakterler ve gerçekçi hayat hikayeleri olan  güzel bir yolculuktu. Ön yargılarımı bir kez daha yenmiş oldum. O kadar vasat dizilerden sonra ilaç gibi geldi. Cidden dizi benim için bir terapi seansı gibiydi.

 Beni İnstagram'da da takip etmek isterseniz şuraya tıklayın.

Şimdilik benden bu kadar.
Başka yorumlarda görüşmek üzere!