Yabancı Veyl - Öznur Yıldırım | Kitap Yorumu

 Henüz yaşın küçük, belki bunu anlayamazsın. Ama seni besleyen şey her neyse, o elinden alındığında bir hiçsin. Acı... Sen acıya muhtaçsın küçüğüm.

  Yabancı’nın 2.kitabı Veyl’i dün bitirdim ve kafamdaki düşünceleri toparlar toparlamaz yorumu girmeye başlıyorum.  Yabancı’yı genel olarak çok sevsem de elbette kusurları da var. Ancak ben kusurlarıyla bile seviyorum. Bunda en önemli olan şey ise kitabın okuyucuya hisleri aktarabilmesindeki başarısı, karakterlerin bize hissettirdikleri... Veyl’i okumak çok özlediğim o 16-17 yaşlarıma beni geri döndürdü. O zamanlar bayılarak okuduğum, heyecanla beklediğim o bölümleri şimdi okumak nasıl desem benim için nostalji gibi bir şeydi. Sırf şu hisler için bile okumaktan zevk aldığım bir kitap oldu.

  Doğa... Bazen ona kızıyorum ama sonra aklıma düşüncelerine yön veren yaşanmışlıkları geliyor ve ona kızmaktan vazgeçiyorum. Özelikle aile yaşantısında bizim düşündüğümüzden daha derin çatlaklar var. Sanırım bunu en iyi 3. Kitap çıkınca anlayacağız. Doğa, Veyl’de çok yıprandı. Ediz’in tüm yaptıklarına  rağmen günün sonunda ona sığınması, Ediz’in ona değer verdiği apaçık ortadayken bunu başka sebeplere dayandırması beni çıldırttı desem yeridir. Ancak yine dönüp dolaşıp bir şekilde kendimi Doğa’yı anlarken buldum. Çünkü o düşüncesinin tohumlarını  acılarından besleyen birisi.

  Ediz... Çok zor bir karakter. Kapalı bir kutu adeta. Onu sadece Doğa’ya gösterdiği kadar tanıyoruz. Aslında bu beni biraz rahatsız ediyor. Çünkü Ediz’i daha çok tanımak istiyorum. Gözlerinin renginin değişmesinden, belli belirsiz bir ifadenin yüzüne yerleşmesinden bir anlam çıkarmaya çalışmak bir süre sonra beni yoruyor ve bana yetmiyor. Tabi bunun iyi bir yanı da var: Vereceği en ufak bir net bir tepki bile beklenti içinde olduğumuz için daha etkili bir hale bürünüyor. Doğa’ya sürekli güvendiği adam olmadığını kanıtlamaya çalışsa da kız n’apsın ben bile güveniyorum. Kaldı ki Doğa güvenmeyecek! Ediz ezberbozan bir karakter. Bakış açısına göre değişkenlik gösteriyor. Bir taraftan bakınca çok iyi, diğer taraftan çok kötü. Ve kendinin her yönden farkında. Ben böyle normal olmayan karakterleri okumaya bayılıyorum. Tıpkı Ediz’de olduğu gibi.

Ölüm. Sadece dört harften oluşan, iki heceli bir kelime. Fakat arkasında o kadar çok şey gizliyor ki bu kelimeyi yazmak için harcanan mürekkeple sayfalar doldurulabilir, sayfalar dolusu çaresizlik bu kelimeyle özetlenebilir.

  Yabancı’yı Wattpad üzerinden okuduğum dönemlerde en beğendiğim bölümler Veyl’de toplanmıştı. Son bir bölümlük kısmı benim için okunacak yeni bir bölüm özelliğindeydi. Bu benim için bir hayal kırıklığı olsa da mantıklı düşününce yeni bölümler 600 sayfalık bir kitabı daha da kalınlaştırırdı. Şahmeran ve Veyl’i karşılaştırdığımda ikisinin arasında elle tutulur bir fark görüyorum. Veyl’de karakterlerin üzerindeki o çocuksu düşünceler kalkmış , kurgudaki pürüzler giderilmiş ve olaylar daha heyecanlı bir hale gelmiş.

  İlk kitapta düzenlemeleri yetersiz bulmuştum ama Veyl’de düzenlenmeler daha iyiydi. En büyük düzenlemelerden biriyse Wattpad ‘de yayınlanan 47.bölümün tamamen kaldırılıp yerine başka bir bölüm yazılmış olmasıydı. Aslında bu düzenlemeyi hem beğendim hem de beğenmedim. Beğendiğim yönü eski bölüme nazaran daha iyi bir bölüm olmuş. Özellikle de yalanın ortaya çıkması açısından ezberleri bozan bir bölüm niteliğindeydi. Diğer yandan ise bu son bölüme geçiş çok keskin. Sanki bir anda karakterlerin ruhu daha da kararıyor. Farklı zaman aralıklarında yazıldığını hissedebiliyorsunuz. İşte bu da beğenmediğim yönünü oluşturuyor. Burada yaşadığım değişimi kitabın başında da yaşamıştım. Giriş çok karanlık bir atmosferle başlıyor ki burada metro sahnesinden bahsediyorum. Daha sonra 1.bölüme geçince yine keskin bir geçiş hissi yaşıyorum. Aslında bu örnekleri çoğaltmam mümkün ama son bir örnek daha vermek istiyorum. Ediz’i sayfalarca çok güçlü ve yenilmez olarak okuyoruz. Sonra başka bir bölüme geçiyoruz ve pat diye önümüze yardıma gereksinim duyan ama yardım istemeyen bir Çağıran çıkıyor. Okuyucu birden afallıyor. Sonra yine bir bakıyoruz Ediz yine “Ben herkesten bir adım öndeyimdir.” demeye başlıyor. Gerçek Ediz hangisi?

-Bunu bana neden yapıyorsun?

-Anahtarı kaybolmuş, kapalı bir kutuyu açmanın tek yolu onu parçalamaktır.

  Kitapta en çok zamanı anlamakta güçlük çektim. Mesela bir olay yaşanıyor. Üstünden çok gün geçmiş gibi geliyor ama sonra öğreniyorum ki aslında bir gün geçmiş. Gündüz mü gece mi anlamakta zorluk çektiğim de çok oldu. Bunda en etkili olan şey ise Doğa’nın sürekli uyumasıydı. Aslında Doğa çok zor şeyler yaşadığı için uyumasını anlıyorum ama uyandığında hangi  zamanda olduğunu çoğu yerde anlayamadım. Bence zaman hep bir sallantıdaydı ve bu durumu sevmedim.

  Kitapta abes bulduğum birkaç sahne var. Mesela Ediz’in Doğa’ya ders anlatması. Adam gerçek bir katil ve oturmuş bir lise öğrencisine ders mi anlatacak? Ki zaten ortada çözülmesi gereken bir Levent Çağıran meselesi duruyor. İleride ne olacağı belli değil. Kitabın özellikle bir bölümünden sonra  Ediz’in intikamının geri planda kaldığını düşünüyorum. Resmen merkeze Doğa ve Ediz arasında bir şeyler olacak mı olmayacak mı konusu geldi. Hayır yani hep bir bunun üzerinden bir olaylar, diyaloglar... Ediz’in düşmanları bile bu konuyu açar hale geldiler. Doğa’nın üzerinden gelişen bu durum bir süre sonra çok fazla göze batmaya başladı.

Şahmeran sevdiği adamı özgür bıraktığında asırlardır kendi bedeninde taşımasına rağmen pay alamadığı ölümün gerçek tarafından, daha doğrusu aşk tarafından ruhuna işleneceğinin farkındaydı.

  Levent Çağıran’ın ölümünün arkasındaki sır perdesini  çok merak ediyorum. Ancak sürekli geçici bir düşman olduğu için işin iç yüzünü anlayamıyoruz. Gerçek düşmanın kim olduğu bile belirsiz. Yine 3.kitapla beraber bunları öğreneceğimizi umuyorum.

Yalan olayına gelecek olursak... Öznur Yıldırım’ı sosyal medya hesaplarından takip ettiğim için kitabı okumadan ortada büyük bir yalanın olduğunu öğrenmiştim. O kadar çok merak ediyordum ki yalanın olduğu sayfaya ulaşmak için sayfaları heyecanla devirdim. Elbette bir tahminim de vardı. Ve kaçınılmaz son gerçekleşti, yalanı okudum. Şok içinde kaldım demek isterdim ama öyle bir şey olmadı. Tahminim doğru çıktı. Ancak ortada bir yalan olduğunu yazardan öğrenmesem elbette ki o yalan tokat gibi çarpardı. Her ne kadar Doğa’yı oldukça etkileyen bir yalan olsa da hikayeye pek çok getirisi olacağı kesin.

Ediz Çağıran içimde öyle büyük bir yer kaplamıştı ki yokluğu, düşenin dibine kırk yıl sonra ulaşabildiği, içinde kan ve yanıklar bulunan cehennem vadisi Veyl gibiydi.

  Bunun yanı sıra Öznur Yıldırım’ın kendine has bir yazı tarzının olduğunu düşünüyorum. Çok fazla abartmış gibi olacak ama Yabancı serisi üzerinden bir sınava girsem ve orada bana yazarın edebi kişiliği sorulsa maddeler halinde yazabilirim. Bu noktada beni rahatsız eden tek bir şey var. O da aynı imgelerin çok sık tekrar etmesiydi. Bu imgelerin dozunu aşmadan kullanılması taraftarıyım. Aksi takdirde cümlelerin güzelliği gölgeleniyor. Sanki aynı cümleyi defalarca kez farklı şekillerde okumuş oluyoruz.

  Yorumumun sonuna gelirken -sanırsınız çok iyi bir yorumcuyum- seriye dair söylemek istediğim birkaç şey var. Yabancı serisini okumayı gerçekten seviyorum. Bir yandan merakla 3. Kitabı bekliyorken diğer yandan bitmesini istemediğim için geç çıkmasını istiyorum. Benim için Wattpad’den ve internet üzerinden çıkan en iyi kitap özelliğini taşıdığını da bilmenizi isterim. Yukarıda pek çok konuda beğenmediğim yerlerden bahsetsem de beğenmediğim yerleriyle bile bir başka geliyor gözüme. Çünkü kitabın kendine ait bir ruhu olduğunu düşünüyorum.

  Şimdilik benden bu kadar. Görüşmek üzere!

 Beni İnstagram'da da takip etmek isterseniz şuraya tıklayın.