Hayatın Kıyısında – Jennifer Niven | Kitap Yorumu

''Yalnız değilsin'' dedi. Aslında öyleyim. Sorun da bu ya zaten; hepimiz bedenlerimize ve zihnimize sıkışıp kalmış yalnızlarız. Hayattaki tüm arkadaşlıklarımız yüzeysel ve gelip geçici, diyebilirdim.

  Bu kitabı okumayı uzun zamandır erteliyordum. Hakkında çok fazla yorum okudum. Ancak kitap beni şaşırtarak beklediğimden daha da psikolojik çıktı. Psikolojik temelleri olan kurguları zaten sevdiğim için sorun olmadı. Kitabın kapağında şöyle bir ifade geçiyor: Yaşamayı, ölmek isteyen bir çocuktan öğrenen bir kızın hikayesi. Kitabı çok iyi anlatan bir cümle ama bana göre bu Finch'in hikayesiydi. Bence Violet, Finch'in gölgesinde kaldı. Violet sevdiği insanları kaybedeni kısacası geride kalanları temsil ederken, Finch ruhu çocuk yaşta ölen/ öldürülen ve psikolojik sorunları olan bir gençti.

   Hayatın Kıyısında yaşam, ölüm, intihar ve kayıplarımız üzerine yazılmış güzel bir roman. Evet, kitabı beğendim ama biraz daha akıcı olabilirdi. Bazı kısımları okurken esas kısımların bir an önce gelmesini bekledim. Bunun yanı sıra iki karakterin bakış açısına da yer verilmesini sevdim. İki karakterin tanışma hikayesini yazar çok iyi düşünmüş. Klişe bir tanışma hikayesi değildi. Ve kitabın içinde kullanılan bazı cümleler çok hoştu. Okurken gözlerim dolu dolu oldu. Çünkü bu kitapta Finch’in yaşadıklarını yaşayan birileri gerçekten de vardır. Finch gibi karakterleri okumak gerçekten içimi burkuyor. Özellikle “Bir sorun, teşhis, hastalık, kurtarılması gereken bir şey de değilim. İnsanım, o kadar.” Sözü çok dokundu. Belirtmeden geçemeyeceğim ama Finch'in ailesinden nefret ettim. Aile gerçekten bir insan için büyük şans, bir kere daha anladım. Bir insan nasıl çocuğuna karşı bu kadar vurdumduymaz olabilir? O aile sahnelerini okumak da çok hüzünlü geldi. Çünkü yine eminim ki bunları yaşayan bir sürü insan vardır dünyada.

Biricik sandalım

parçalandı günlük hayatın darbeleriyle

Borç defterimi kapadım.

Başkalarının elinden çektiğim

acıları

talihsizlikleri

ve hakaretleri yazdırmak yok artık veresiyeye

Geride kalanlara rast gele.

   Bu arada yazarın notunu da çok beğendim. İntihar eden insanlara karşı olan ön yargıyı yıkmak için böyle bir kitap yazmış. Bu kitabı okumadan önce benim de intihar eden insanlara karşı biraz ön yargım vardı. Ancak kimin içinde ne yaşadığını, nasıl o noktaya geldiğini bilemeyiz. Belki biz de öyle şeyler yaşayacağız ki hiç olmaz dediğimiz o şeyi düşünürken bulacağız kendimizi. Ve bence kitap bunun çok güzel bir örneği olmuş. Yazarın amacına ulaştığını düşünüyorum. Son olarak kitabın filmi çıkacak diye duydum. Merakla filmini bekliyorum.