Uğultulu Tepeler – Emily Bronte | Kitap Yorumu

  Çok merak ettiğim ama uzun süre ağır gelir diye sadece okuyanların yorumlarını okumakla yetindiğim bir klasiği daha bitirdim. Uğultulu Tepeler'in yorumlardan dolayı kafamda hayal ettiğim kitapla alakası olmadığını fark ettim. Bir kere dilini çok daha okunması zor beklemiştim. Ancak çok akıcı bir dil kullanılmıştı. Bence Jane Eyre'den daha akıcı bir dili vardı. İlk başta okumaya başladığımda karakterler arası ilişkileri çözümlemekte zorlandım. Kim kimin nesi oluyor, aralarında nasıl bir ilişki var anlayana kadar biraz canım sıkılmadı değil. Ancak daha sonra kitaba kapıldım. 

  Uğultulu Tepeler'de en kısa tabiriyle Heathcliff ve Catherine arasındaki hastalıklı (bana göre) bir aşk anlatılıyor. Özellikle Heathcliff'i bu kadar saplantılı bir karakter olarak düşünmemiştim. Kitapta geçen olaylar kalabalıktan uzak iki çiftlik arasında geçiyor ve Heathcliff intikam hırsıyla bu iki aileyi mahvetmeye çalışıyor. Hiç kimseye kendi çocuğuna karşı bile Catherine kadar değer vermemesi beni şaşırttı.  Bir de üzerine gerçekten düşündüm. Acaba çocukken evlatlık olarak girdiği evde hor görüldüğü için mi böyle acımasız bir insana dönüştü yoksa tabiatı mı bu şekilde diye. En sonunda her ikisinin de böyle kötülükler düşünmesinde etkili olduğu kanısına vardım. İki bölümden oluşan ama işlediği hikayelerle benzer şeyleri anlatan bir kitaptı. Bir ara o kadar çok entrikalar döndü ki kendimi şu eski Brezilya dizilerinden birini izliyormuşum gibi hissettim açıkçası. Bu arada bazı diyaloglar, cümleler çok hoşuma gitti. Not almadan geçemedim o satırları. Bu kitap  gotik edebiyat sınıfına da giriyor. Evet, doğa çok kasvetli bir şekilde betimlemiş, insanın okurken üşüyesi geliyor. Sadece bu üşüme  hissini bana geçirmesi bile büyük başarı. Ancak Jane Eyre mesela çok daha gotik bence bu kitaba göre. Bronte kardeşlerin hayatı da çok ilgimi çekti. Hatta bununla ilgili bir film vardı, onu da izlemeyi düşünüyorum yakın zamanda.