Sempre, çok uzun zamandır okuma listemde olduğu halde bir türlü okuyamıyordum. Sonunda okudum. İlk düşüncem "Eski ben ne kadar da severdi bu kitabı." oldu. Ama sanırım büyüdükçe artık bu tür beni eskisi kadar cezbetmemeye başladı. Kitabın en büyük handikabı çok ve gereksiz uzun oluşuydu. Okuyorum okuyorum bitmiyor resmen. Haliyle kitaptan sıkıldığım yerler oldu. Mesela son 100 sayfa gibi olsaydı kitabın geneli daha çok sevebilirdim.
Kölelik ve mafya üzerinden yürüyen bir hikaye. Benim gibi 21.yüzyıldayız kölelik mi kaldı ya demeyin. Ben de başta böyle düşünmüştüm. Carmine karakterinin özellikle kölelikle ilgili sözlerinden sonra merak edip araştırdım ve hala günümüzde devam ettiğini öğrendim. Kitabın bana kattığı en büyük artısı da buydu herhalde. J.M. Darhower'ın kesinlikle mafya hikayeleriyle bir alıp veremediği var. Hatta kitabın teşekkür yazısında The Godfather filmine olan hayranlığından bahsetmiş. Bir ara ben de izlemeyi düşünüyorum hatta. Neyse kitaba geri dönecek olursak Haven ve Carmine'nin yaşlarını beğenmedim. 18 yaşında biri 30 yaşında birinin edeceği lafları ediyor gibiydi. Haven'ı da şöyle güçlü bir şekilde okumak isterdim. Çok gariptir ki kitapta en sevdiğim karakterler baş karakterler yerine Vincent ve Corrado oldu. Onları daha gerçekçi buldum. Nasıl anlatsam kitabı okumak aşk,kan ve gül tarzında bir pembe dizi izlemek gibiydi. Zaten kitabın orijinal kapağına bakarsanız her şeyi anlayacaksınız.😅
 |
| Sempre orijinal kapağı |
Yazarın Gözlerindeki Canavar serisinde kullandığı dili daha çok sevmiştim ve daha akıcı bir kitaptı. Ama Sempre için böyle düşünmüyorum. Lafı pek dolandırmaya gerek yok aslında bir parça hayal kırıklığına uğradığım bir kitap oldu.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder